Wielojęzyczny słownik terminów anatomicznych

Prezentowany słownik zawiera podstawową terminologię anatomiczną, zgodną z międzynarodową nomenklaturą anatomiczno-weterynaryjną, a odpowiednie wydania państwowe oraz wykorzystaną literaturę dodatkową przedstawiono na końcu. Wszystkie hasła ułożono według kolejności alfabetycznej języka polskiego. Wykaz terminów w innych językach przedstawiono na końcu słownika. Terminy, które w słowniku wyrażone zostały dwoma słowami, przedstawiono w taki sposób, że pierwsze słowo jest kluczowe, a pozostałe są uszczegółowiające lub wyjaśniające. Jeżeli tych ostatnich jest kilka, to przedstawione zostały rosnąco względem uszczegółowiania terminu podstawowego. Na przykład, w haśle „tętnica okalająca biodro głęboka" (będącym dosłownym tłumaczeniem łacińskiego wyrazu "arteria circumflexa ilium profunda") człon „tętnica" jest słowem podstawowym, a dalej jest uszczegółowienie „okalająca" - jest to duże uogólnienie, gdyż okalających tętnic jest kilka, „biodro" - doprecyzowuje, dokładniej określając topografię lub zastosowanie terminu; następnie „głęboka" personalizuje pojęcie, oddzielając je od innej tętnicy nazywanej „tętnicą okalającą biodro powierzchowną". Taki zapis w słownikach terminów składających się z kilku wyrazów ułatwia ich znalezienie i jest zgodny z naukowoinformacyjnym rodzajem pisemnej formy stylu naukowego. Natomiast zazwyczaj w języku potocznym termin stosowany jest z inną kolejnością słów. Na przykład w języku ukraińskim mówi się: "rm46oKa orvmaiotia Kny6osa apTepiR", a w przypadku j. polskiego - „tętnica okalająca biodro głęboka". Wariant potoczny jest bardziej oczywisty według kolejności użytych wyrazów, bardziej melodyjny, lakoniczny, który łatwiej się odbiera i zapamiętuje. Odpowiada ustnej formie stylu naukowego. W sytuacji gdy polsko-(ukraiń-sko-, rosyjsko-, białorusko-) języczny wariant zapisania danego terminu nie jest jego dosłownym łacińskim odpowiednikiem, kolejność słów jest zbliżona do potocznego - na przykład, w słowniku termin "corpus ,fibulae" w wariancie ukraińskim określony jako "Tino manorominxoBo'i xic-rxH" [„trzon strzałkowej kości"], a nie "lino KiCTKI4 manorominKoBoY" [„trzon kości strzałkowej"], w związku z tym, iż słowo "'cielica" [„kość"] ("os") w łacińskiej nazwie terminu nie istnieje). Od pisemnego nazewnictwa odróżnia się potoczna nazwa niektórych mięśni, zwłaszcza tych, w których nazwie ujęto ich działanie lub funkcję mięśnia. Na przykład, łacińskie terminy "m. abductor digiti primi (hallucis)" lub "in.fleyor digitorum brevis", w słowniku określone jako "Ni.-a6,ikyxTop naribwi nepmoro (cTorm)" [„m. - abduktor palca pierwszego (stopy)"] "M.-3114Ha," nam,His KopoTm4Vi" [„m - zginacz palców krótki"], w wariancie potocznym, z uwzględnieniem wyżej wymienionych cech charakterystycznych w formie ustnej stylu naukowego, brzmi jako „abduktor pierwszego palca (stopy)" oraz "KopurxHii 3114Ha=1 naiimAis" [„krótki zginacz palców"' bez wykorzystania termi-nu "m"513" [„mięsień"], gdyż funkcje zginania, prostowania, abdukcji i inne wykonują wyłącznie mięśnie. W kilku nielicznych wypadkach, kiedy w nazwach nerwów lub naczyń jest termin definiujący określone działanie r BiRBLEwHił Heps" [„nerw odprowadzający"], "3aTynbHa aprepiA” [„tętnica zamykającal), w ich nazwie obowiązkowo używa się terminu "HepB" [„nerw"], "aprepifi" [„tętnica"] lub "Beim" [„żyła"].

Z przedmowy