Znaczenie roślin strączkowych w agrotechnice rzepaku ozimego

średnia: 0.0 ocen: 0

31,20 PLN

Produkt dostępny!

Znaczenie roślin strączkowych w agrotechnice rzepaku ozimego

Zasoby dotyczące bezpieczeństwa i produktów

Załączniki bezpieczeństwa

Załczniki do produktu

Załączniki dotyczące bezpieczeństwa produktu zawierają informacje o opakowaniu produktu i mogą dostarczać kluczowych informacji dotyczących bezpieczeństwa konkretnego produktu
Informacje o producencie

Informacje o producencie

Informacje dotyczące produktu obejmują adres i powiązane dane producenta produktu.

Uniwersytet Przyrodniczy we Wrocławiu
Osoba odpowiedzialna w UE

Osoba odpowiedzialna w UE

Podmiot gospodarczy z siedzibą w UE zapewniający zgodność produktu z wymaganymi przepisami.

Autor, Redaktor: , Andrzej Kotecki

Waga produktu: 0.250 kg

Realizacja zamówienia: 48 godzin

EAN: 9788377171271

Wysyłka od: 9.00 PLN

Wydawca: Uniwersytet Przyrodniczy we Wrocławiu

KUP TERAZ!

Wrocław 2014, wydanie 1, format 170 x 240, objętość 73 str., oprawa miękka

Zwiększanie areału upraw roślin strączkowych w Polsce ma szczególne znaczenie w świetle dużego uzależnienia produkcji zwierzęcej od importu śruty sojowej pochodzącej z roślin GMO. Aktualnie Polska importuje ponad 2,2 min ton śruty sojowej, a rodzime źródła białka pokrywają potrzeby paszowe w 23%. Wzrost areału uprawy roślin strączkowych do 500 tys. ha pozwoli ograniczyć import śruty sojowej o 20% przy produkcji białka paszowego na poziomie 250 tys. ton. Należy zaznaczyć, że przyrost areału uprawy roślin strączkowych ograniczy nie tylko import pasz, ale zmniejszy udział zbóż w strukturze zasiewów i stworzy korzystniejsze warunki siedliskowe do uprawy innych gatunków roślin.

Siedlisko pełni funkcję plonotwórczą względem roślin uprawnych, a jego zasoby są ograniczone nie tylko przez zawartość dostępnych roślinom składników pokarmowych, ale też przez przestrzeń użytkową. Dlatego ważne jest wykorzystanie w pełni naturalnych zasobów środowiska w istniejących agroekosystemach.

Urynkowienie polskiego rolnictwa, które miało miejsce po 1989 r., spowodowało odejście od gospodarki płodozmianowej i dramatyczne zmniejszenie liczby uprawianych gatunków. Efektem tych zmian jest wzrost udziału zbóż w strukturze zasiewów do ponad 74%, a w niektórych rejonach nawet do 80%. Utrzymanie tego modelu gospodarowania będzie skutkowało wzrostem nakładów na przemysłowe środki produkcji. Aktualnie w wielu rejonach kraju uprawia się 2-3 gatunki. Na Dolnym Śląsku od wielu lat rzepak uprawiany jest po zbożach, zaś po nim także zasiewa się pola zbożem, co w konsekwencji prowadzi do nasilonego występowania chwastów, chorób i szkodników. Już dziś dużym zagrożeniem upraw rzepaku jest kiła kapuściana, a zbóż - choroby podsuszkowe. Skrajnym przykładem uproszczeń w zmianowaniu są monokultury uprawy kukurydzy.

W latach 60. ubiegłego wieku profesor Felicjan Dembiński, twórca zasad prawidłowej agrotechniki w uprawie rzepaku, wykazał, że przedplon odgrywa kluczową rolę w kształtowaniu plonu rzepaku. Uprawa na stanowisku po grochu, w porównaniu z jęczmieniem jarym, skutkowała ponad 20-procentowym wzrostem plonu nasion. Niestety, mała powierzchnia uprawy roślin strączkowych w Polsce powoduje, że uprawa rzepaku po roślinach strączkowych jest rzadkością, a rolnicy, kierując się doraźnymi korzyściami ekonomicznymi, wolą zwiększać nakłady na przemysłowe środki produkcji niż w większym stopniu wykorzystać naturalne zasoby siedliska.

Tym niekorzystnym zjawiskom można przeciwdziałać poprzez wprowadzenie do płodozmianu roślin strączkowych uprawianych w siewie czystym, mieszankach zbożowo-strączkowych, bądź w międzyplonach. Niestety, areał uprawy roślin strączkowych pastewnych uprawianych na nasiona, w okresie transformacji ustrojowej w Polsce się zmniejszył, według danych GUS, z 385 tys. ha w 1989 r. do 157 tys. ha w 2011 roku. Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi podjęło, poprzez program wieloletniego Ulepszanie krajowych źródeł białka roślinnego, ich produkcji, systemu obrotu i wykorzystania w paszach próbę zainteresowania rolników uprawą roślin strączkowych w Polsce. Propagowaniu tej idei ma służyć konferencja „Znaczenie roślin strączkowych w agrotechnice rzepaku ozimego” organizowana przez Katedrę Szczegółowej Uprawy Roślin Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu, Katedrę rostlinne vyroby Ćeske zemedelske univerzity v Praze, Centralny Ośrodek Badania Odmian Roślin Uprawnych stacje doświadczalne oceny odmian w Zybiszowie i Głubczycach oraz Top Frams Głubczyce Sp. z o. o.

Słowo wstępne David Becka, Jiri Simka, Pavel Cihlâr, Jan Vasâk Hnojeni repky ozimé stabilizovanÿmi mocovinami Nawożenie rzepaku ozimego stabilizowanymi mocznikami Peter Bokor, David Becka Vÿskyt verticiliového vàdnutia repky ozimnej v Ćeskej Republike a na Slovensku v roku 2012 Występowanie werticiliozy rzepaku w Republice Czeskiej i na Słowacji w 2012 roku Krzysztof Gawęcki, Grzegorz Balcer Technologia uprawy rzepaku ozimego w Top Farms Głubczyce Sp. z o. o Zdzisław Klukowski, Michał Hurej Szkodniki wiosenne rzepaku ozimego Władysław Malarz, Andrzej Kotecki, Marcin Kozak Następczy wpływ roślin strączkowych na plonowanie rzepaku Kazimierz Pyziak Postęp biologiczny i agrotechniczny w uprawie rzepaku ozimego Jan Vasâk, David Becka, Marcin Kozak, Władysław Malarz Pëstitelskâ technologie repky ozimé v Ćechiji a Polsku Technologia uprawy rzepaku ozimego w Czechach i Polsce