Wrocław 2012, wydanie 1, format 165 x 235, objętość 62 str., oprawa miękka
Ze wstępu: "Stan zagospodarowania przestrzeni polskiej wsi jest wynikiem procesów historycznych, a także współczesnych, obejmujących działania indywidualne bądź grupowe, o charakterze przypadkowym lub zaplanowanym [Meyer 2008]. Krajobrazy kulturowe, które wykształciły się przez zmieniające użytkowanie ziemi na różnych poziomach, ulegają ciągłym przemianom. Przekształcenie ze swej natury może być spontaniczne, wynikające z procesu zmian zachodzących w środowisku zamieszkałym, jak i kierowane świadomymi i planowanymi działaniami społecznymi. Indywidualne działania społeczne o charakterze spontanicznym wywołują stan anarchii, zaś ich ograniczanie do kontrolowanych i zbiorowych doprowadza do stanu silnie zbiurokratyzowanego. Celowe wydaje się zatem
kreowanie kontrolowanych działań indywidualnych w ramach określonego stanu prawnego oraz wspieranie spontanicznych działań zbiorowych jako wyrazu potrzeb organicznych społeczeństwa [Chmielewski 2001].
Szczególną rolę w kształtowaniu krajobrazów kulturowych, poprzez planowanie ich rozwoju oraz tworzenie narzędzi sprzyjających prawidłowemu zagospodarowaniu przestrzeni, ma system planowania i zagospodarowania przestrzennego.
Obecnie w Polsce istnieje możliwość realizacji inwestycji według miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, który musi być zgodny z zasadami polityki przestrzennej określonej na poziomie gminy w dokumencie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, oraz poza tym systemem -na podstawie decyzji lokalizacyjnych. W pierwszym przypadku decyzję pozwolenia na budowę uzyskuje się zazwyczaj po przemyślanych decyzjach podejmowanych w dokumentach planistycznych, podlegających weryfikacji na etapie ich
opiniowania i uzgadniania. W drugim przypadku pozostawiono dość dużą swobodę w podejmowaniu decyzji przestrzennych, przyjmując zasadę ustalania warunków zabudowy w razie braku planu miejscowego na podstawie analizy funkcji i cech zabudowy w obszarze analizowanym lub - w przypadku inwestycji celu publicznego - bez tej analizy. Organ wydający decyzje lokalizacyjne, nie mogąc odmówić wydania decyzji w przypadku braku przeszkód prawnych, często pozostaje bezsilny w obliczu nacisku inwestorów, a także wyroków organów odwoławczych stojących zazwyczaj po stronie wnioskodawcy. Stworzenie dwóch możliwości uzyskania pozwolenia na budowę rodzi wiele problemów przestrzennych, których konsekwencje mogą być nieodwracalne. Rozstrzyganie o rozwoju przestrzennym w decyzjach lokalizacyjnych bez ogólnej analizy zagadnień przestrzennych jest sprzeczne z zasadami projektowania urbanistycznego oraz innymi przyjętymi w polskim systemie
planowania przestrzennego.[...]"
Książka
-
Autor:
Maria Hełdak
-
ISBN:
978-83-7717-109-7